ایمپلنت که برای جایگزین کردن دندان های از دست رفته استفاده می شود، توانسته است تا حد زیادی رضایت بیماران را جلب کند. در این روش دندانهای کاشته شده، شباهت زیادی به دندان های طبیعی دارند و برای سالهای متمادی در دهان بیمار باقی می ماند. اما ایمپلنت ها همه به یک شکل نیستند و انواع مختلفی دارند. متخصصان دندانپزشکی زیبایی بر انواع ایمپلنت شناخت کافی دارند. در این میان تنها بیماران هستند که اطلاعات زیادی در مورد انواع ایمپلنت ها ندارند. داشتن اطلاعات کافی قبل از اقدام به کاشت دندان و ایمپلنت، می تواند بیماران را در انتخاب بهتر کمک کند.

 انواع ایمپلنت

شرکت های تولید کننده ایمپلنت، از مواد مختلفی استفاده می کنند و به همین دلیل جنس، کیفیت و نوع ایمپلنت ها با یکدیگر متفاوت است. معیار دیگری که عامل تمایز میان ایمپلنت هاست، نحوه جایگذاری ایمپلنت در دهان و موقعیت و شکل ایمپلنت ها می باشد. به طور کلی می توان ایمپلنت ها را به صورت زیر دسته بندی کرد:

1-ایمپلنت های ساب پریواستیل (Subperiosteal Implants)

زمانی که از ایمپلنت های ساب پریواستیل استفاده می شود، دندانپزشک بر روی استخوان فک، داربست فلزی قرار می دهد که آن را در زیر لثه پنهان می کند. اما پست های ایمپلنت باید از لثه بیرون بزند تا پس از اینکه این داربست با استخوان فک پیوند خورد، تاج یا اباتمنت بر روی آن قرار بگیرد. از جمله مزایای این روش، قابلیت استفاده برای بیمارانی است که استخوان فک آنها ارتفاع زیادی ندارد. در این صورت داربست فلزی می تواند جای استخوان را پرکند.

نوع دوم ایمپلنت ها، اندواستیل است که دندانپزشک آن را در داخل استخوان فک قرار می دهد. یکی از مزایای این روش استحکام بالای آن می باشد. به طوری که پایه ایمپلنت به طور کامل به استخوان متصل می شود. اما جراحی در دو مرحله ای انجام می شود. در یک مرحله دندانپزشک با استفاده از روش جراحی، ایمپلنت را به طور مستقیم در نزدیکی استخوان فک قرار می دهد. در این روش، ایمپلنت به جای بریج و دندان مصنوعی متحرک عمل می کند. با این تفاوت که به طور ثابت در دهان بیمار قرار می گیرد و حرکت نمی کند. در عین حال ایمپلنت های اندواستیل نیز به چندین نوع تقسیم می شوند که شامل ایمپلنت های پیچی یا رزوه دار، استوانه ای یا صاف و تیغه دار هستند.

در تقسیم بندی دیگری که از ایمپلنت ها می شود، آنها را براساس نحوه جایگذاری در دهان به دو نوع دو مرحله و یک مرحله ای تقسیم می کنند. این دو نوع ایمپلنت مزایا و معایب خاص خود را دارند که عبارتند از:

این نوع ایمپلنت ها از دو قسمت تاج و پایه تشکیل شده اند. دندانپزشک طی دو بار جراحی، ایمپلنت را در دهان بیمار جایگذاری و بافت لثه را بخیه می کند تا استحکام آن بیشتر می شود. در این روش مدت زمان بیشتری نیاز است تا ابتدا پایه ایمپلنت در دهان محکم و با استخوان فک متصل شود که به حداقل سه ماه زمان نیاز است. پس از گذشت این دوره، جراحی دوم آغاز می شود و دندانپزشک روی ایمپلنت را باز می کند. این کار برای اتصال تاج با پایه ایمپلنت انجام می شود.

ایمپلنت های یک مرحله ای به صورت یک قطعه بلند هستند که پس از قرار گرفتن درون لثه، به استخوان فک متصل می شوند. در این روش به جراحی مرحله دوم نیاز نیست. زیرا پایه ایمپلنت به انداز کافی مرتفع است و نیاز نیست تا بافت لثه کنار زده شود. پس از اینکه بیمار دوره التیام را سپری کرد، دندانپزشک به راحتی تاج یا اباتمنت را بر روی پایه قرار می دهد.

ایمپلنت از نظر انواع سطح و بدنه

معیار سومی نیز برای دسته بندی انواع ایمپلنت وجود دارد. به این معنا که ایمپلنت ها از نظر بدنه و سطح هم مورد بررسی قرار می گیرند. برخی از ایمپلنت ها دارای سطح صاف تیتانیومی هستند. در حالی که برخی دیگر سطح آنها متخلخل است. ایمپلنت هایی که سطح متخلخل دارند، سریعتر با استخوان فک پیوند می خورند. همچنین انواع دیگری ایمپلنت که ساختار و بدنه متفاوت دارند، شامل ایمپلنت های پوشش هیدروکسی اپاتیت پاشش پلاسما، اسید خراش داده، سطح زبر شده، شن پاشی شده، پاشش پلاسما و سطح تیتانیوم ریزشیار می باشند. به طور کلی اگر بخواهیم ایمپلنت ها را از نظر شکل ظاهری دسته بندی کنیم، باید از سه نوع ایمپلنت نام ببریم که عبارتند از:

1- متصل کننده هشت ضلعی داخلی: در سر این نوع ایمپلنت ها یک سوراخ وجود دارد که دندانپزشک تاج یا اباتمنت را در پیچ آن فرو می کند.

2-  متصل کننده شش ضلعی داخلی: این نوع ایمپلنت ها دارای هگزاگونال هستند. در سر این نوع ایمپلنت سوراخی وجود دارد که محل رد شدن پیچ تاج است.

3- متصل کننده شش ضلعی خارجی: در این نوع ایمپلنت، متصل کننده شش ضلعی شکل، در راس سر ایمپلنت قرار دارد.