ایمپلنت دندان یا کاشت دندان

با ایمپلنت و ارتودنسی کردن دندانها میتوان زیبایی صورت را حفظ کرد. در واقع ایمپلنت جایگزینی ریشه یا ریشه های یک دندان و به اصلاح دیگر کاشت دندان است. مشابه ریشه های دندان، ایمپلنت های دندان نیز در استخوان فک قرار گرفته و پس از کامل شدن عمل جراحی برای سایرین قابل مشاهده نیستند. از ایمپلنت ها برای قرار دادن عاج دندان (بخشی از دندان ها که در دهان قابل مشاهده است)، پل یا دندان های مصنوعی به روش های مختلف استفاده می شود. ایمپلنت ها از تیتانیوم ساخته می شوند که یک ماده سبک، قوی و سازگار با بدن انسان است و به این ترتیب امکان پس زدن ایمپلنت دندان توسط بدن وجود ندارد. تیتانیوم و آلیاژهای آن بطور گسترده در هر دو حوزه دندان پزشکی و سایر ایمپلنت های استخوانی همچون عمل جراحی جایگزینی استخوان ها استفاده می شود. ایمپلنت دندانی بالاترین نسبت موفقیت را در بین ایمپلنت های مورد استفاده در عمل های جراحی دارد. هم چنین روش ایمپلنت دندان با لیزر باکتری‌هایی که در اغلب موارد موجب پوسیدگی دندان و عفونت لثه می‌شوند را از بین می‌برد. در واقع  دندان پزشک با یک اصلاح طرح لبخند جامع می‌تواند سلامت و ظاهر زیبای دندان‌ها را بازیابی کند.

خاصیت مهم تیتانیوم در امکان جوش خوردن به استخوان علت اصلی بیولوژیک موفقیت در استفاده از ایمپلنت دندانی است. علت استفاده از ایمپلنت در حوزه دندان پزشکی اینست که هنگام از بین رفتن دندان ها، استخوان نگهدارنده دندان نیز از بین می رود. به این ترتیب استفاده از ایمپلنت ها می تواند وضعیت استخوان را تثبیت کرده و جلوی از بین رفتن آن را بگیرد. علاوه بر جایگزین کردن دندان های از بین رفته، ایمپلنت ها می تواند به حفظ ظاهر استخوان فک و تراکم آن کمک نمایند. این شرایط به معنی این است که ایمپلنت ها همچنین می توانند از ساختار اسکلتی صورت حفاظت کرده و بطور غیر مستقیم ساختارهای بافت نرم و بافت های لثه، گونه ها و لب ها را محافظت نمایند. انجام ارتودنسی بعد از ایمپلنت دندان یا حتی انجام ارتودنسی قبل از ایمپلنت می توانند به بهبود وضعیت غذا خوردن، جویدن، خندیدن، صحبت کردن، و طبیعی به نظر رسیدن صورت فرد کمک نمایند. این عملکرد می تواند بر وضعیت اجتماعی، روانی و نیز فیزیکی بیمار تاثیر داشته باشد.

ایمپلنت دندان برای چه کسانی مناسب است؟

بطور کلی، اگر شما تعدادی از دندان های خود را از دست داده اید، یک فرد مناسب برای استفاده از ایمپلنت های دندان می باشید. در این شرایط مهم است که وضعیت سلامتی مناسب داشته باشید، هر چند باید توجه داشت بعضی شرایط و ابتلا به برخی بیماری ها می تواند بر مناسب بودن ایمپلنت ها تاثیرگذار باشد. برای مثال، دیابت کنترل نشده، سرطان، استفاده از پرتو درمانی برای فک ها، سیگار کشیدن، اعتیاد به الکل، یا ابتلا به بیماری پریودنتال (لثه) کنترل نشده، همگی می توانند بر جوش خوردن ایمپلنت ها در استخوان تاثیر گذارند و به این ترتیب باعث ایجاد مشکل در هنگام استفاده از ایمپلنت دندانی شوند. همواره توجه داشته باشید که اطلاع جراح دندان از وضعیت سلامتی شما (قبلی و فعلی) به همراه تمام داروهایی که مصرف می کنید (صرف نظر از شیمیایی یا گیاهی بودن) از اهمیت خاص در هنگام مراجعه به دندان پزشک برای کار گذاشتن ایمپلنت دندان برخوردار است.

مدت زمان انجام ایمپلنت

مدت زمان این عمل جراحی بستگی به تعداد ایمپلنت های مورد نیاز بیمار و میزان پیچیدگی عمل جراحی دارد. به هر حال جراح می تواند چند ایمپلنت را در یک جلسه درمانی برای بیمار کار کند، اما انجام این کار ممکن است طول مدت این جلسه درمانی را طولانی نماید.

هنگامی که داروی تزریق شده ناحیه تحت درمان را به مقدار کافی بی حسی کرد، دندان پزشک یک برش در لثه ایجاد کرده و یک سوراخ کوچک در استخوان فک ایجاد می کند. ایمپلنت در داخل این سوراخ قرار خواهد گرفت.

اگر هر یک از دندان های شما قبل از عمل جراحی ایمپلنت دندان افتاده است، دندان پزشک احتمالاً می تواند یک ایمپلنت را بطور مستقیم در حفره دندان قرار دهد. در اصطلاح به این روش ایمپلنت فوری دندان گفته می شود. در صورتی که انجام این کار امکان پذیر نباشد، دندان پزشک ایمپلنت را پس از چند هفته در محل قرار می دهد که در اصطلاح به آن ایمپلنت فوری تاخیری گفته می شود. گاهی اوقات، دندان پزشک پس از چند ماه و با گذشت زمان لازم برای بهبود استخوان فک ایمپلنت را در محل قرار می دهد، در اصطلاح به آن ایمپلنت تاخیری می گویند.

کار گذاشتن ایمپلنت فوری و تاخیری در یک یا دو مرحله به شرح زیر امکان پذیر است:

در مرحله اول: میله ایمپلنت و پایه آن که ایمپلنت را به دندان مصنوعی متصل می کند، بطور هم زمان در محل قرار می گیرد.

در مرحله دوم: میله ایمپلنت دندانی پس از ترمیم استخوان در زیر خط لثه قرار می گیرد و به این ترتیب امکان مشاهده آن دیگر در دهان وجود ندارد. در ادامه یک عمل جراحی دیگر با گذشت چند ماه برای اتصال دندان های مصنوعی به ایمپلنت دندان انجام می شود.

مرکز ایمپلنت ممکن است دندان های مصنوعی را در همان روز ایمپلنت در دهان بیمار کار گذارد. به هر حال، معمولاً لازم است سه تا شش ماه برای بهبود یافتن دهان برای این کار صبر شود. در طول این دوره، دندان پزشک ممکن است از یک پل موقت یا دندان های مصنوعی جزئی استفاده کند تا به این ترتیب فضای خالی بین دندان ها قابل مشاهده نباشد. در صورتی که بیمار معمولاً از دندان های مصنوعی کامل استفاده می کند، می توان وضعیت این دندان ها را به صورتی اصلاح کرد که امکان استفاده از آنها در طول این دوره وجود داشته باشد.

پس از بهبود یافتن وضعیت دندان، لازم است یک عمل جراحی ثانویه برای خارج کردن سر ایمپلنت از لثه انجام داد. دندان پزشک در ادامه از دندان مصنوعی بر روی ایمپلنت استفاده می کند. به این ترتیب دندان ها احتمالاً در محل تثبیت شده یا امکان جابجایی آنها در مواقع لازم توسط بیمار جهت تمیز کردن وجود دارد. در این زمان دندان پزشک از قرارگیری مناسب دندان ها در محل مطمئن شده و وضعیت آنها را با سایر دندان ها هماهنگ می کند. در این حالت پزشک باید احساس راحتی در هنگام استفاده از دندان های خود داشته باشد.