ايمپلنت به هرگونه جسم خارجي كه جهت تامين بعضي نيازهاي موجود زنده درون بدن او كار گذاشته مي‌شود، اطلاق مي‌گردد. به‌همين ترتيب ايمپلنتهاي دنداني، اجسام خارجي و معمولا فلزي هستند كه جهت تعبيه دندان روي آنها، درون فك كار گذاشته مي‌شوند. مزاياي ايمپلنتهاي دنداني كه درمان نويني محسوب مي‌شوند، در مقايسه با درمان‌هاي سنتي دندانپزشكي بسيار است.
ايمپلنتهاي دنداني اين امكان را فراهم مي‌آورند كه بيماران بي‌دندان از دندان‌هاي ثابت، بدون تراش خوردن دندان‌هاي موجود در دهان و بدون نياز به هرگونه اجزاي فلزي جهت اتصال به ديگر دندان‌ها بهره‌مند شوند. در گذشته بيماراني كه بي‌دنداني كامل داشتند نمي‌توانستند دندان مصنوعي ثابت داشته باشند، همچنين در موارد بي‌دنداني يك يا چند دندان نيز، تراش‌دادن دندان‌هاي مجاور فضاي بي‌دنداني و يا اجزاي فلزي متصل‌شونده به دندان‌هاي موجود، امكان آسيب دندان‌هاي موجود را افزايش مي‌داد. ايمپلنت علي‌رغم آنكه مشكلات فوق را مرتفع كرده است، به جهت هزينه‌بر و لوكس‌بودن، قابليت گسترش همگاني نداشته است.
عوارض جراحي ايمپلنت
ايمپلنتهاي دنداني در يك مرحله جراحي سرپايي داخل فك گذاشته مي‌شوند. اين جراحي صرفا مقداري درد، تورم و كبودي به‌دنبال دارد. اما هميشه گذاردن ايمپلنت درون فك به اين سادگي نيست. محدوديت اصلي فك بالا براي پذيرش ايمپلنت، سينوس‌هاي فك فوقاني مي‌باشند كه چنانچه جراح تشخيص دهد كه فضاي كافي براي تعبيه ايمپلنت در فك بالا وجود ندارد (با توجه به راديوگرافي‌هاي بيمار) لازم است در يك جراحي جداگانه و يا همزمان با جراحي ايمپلنت سينوس‌ها به سمت بالا هدايت شوند و فضاي ايجاد شده حاصل با مخلوطي از استخوان مصنوعي و طبيعي بيمار پر شود. در فك تحتاني، محدوديت اصلي، عصب فك تحتاني مي‌باشد كه باعث حس‌دادن به گوشه لب پايين مي‌شود. درصورت نبود فضا براي ايمپلنت، جراح در يك جراحي جداگانه نسبت به جابجايي عصب و يا افزايش ارتفاع استخوان با استخوان مصنوعي و طبيعي اقدام مي‌نمايد. اين جراحي‌ها به‌طور همزمان با گذاردن ايمپلنتها نيز امكان‌پذير است. عارضه عمده جابجايي عصب، بي‌حسي (و نه بي‌حركتي) گوشه لب پايين مي‌باشد كه جهت برطرف شدن ممكن است به چندين ماه زمان نياز داشته باشد. عارضه ديگري كه ممكن است در جراحي‌هاي ايمپلنت حادث شود، عدم جوش‌خوردن ايمپلنت به استخوان است كه در اينگونه موارد بايد ايمپلنت را خارج نمود و در يك مرحله ديگر، يك ايمپلنت نو را در آن موضع قرار داد.
محل عمل و نوع بي‌حسي
اين عمل معمولا در مطب و تحت بي‌حسي موضعي انجام مي‌گيرد. در مواردي كه جراحي توام با جابجايي سينوس و عصب باشد، مي‌توان در بيمارستان و يا كلينيك‌هاي جراحي و با بيهوشي كامل و يا نيمه‌بيهوشي نيز اين كار را انجام داد.
مراحل انجام عمل جراحي و پروتزي
ايمپلنتها انواع متفاوتي دارند و بسته به نوع ايمپلنت زمان التيام استخواني ايمپلنت متفاوت است. به‌طور معمول درمان ايمپلنت به دو مرحله جراحي و پروتزي تقسيم مي‌شود. در مرحله جراحي ايمپلنت درون استخوان فك گذارده مي‌شود. بعد از آن در فك پايين معمولا سه ماه و در فك بالا حدودا چهار ماه زمان لازم است تا ايمپلنت به استخوان جوش خورده و آماده گذاردن دندان شود. در مواردي كه جراحي‌هاي همزمان روي سينوس و يا جابجايي عصب فك صورت مي‌گيرد، ممكن است مدت زمان بيشتري جهت گذاردن دندان لازم باشد.
سن و شرايط مناسب براي گذاردن ايمپلنت
همه بيماراني كه از مشكل بي‌دنداني رنج مي‌برند و سلامت كامل بدني دارند، مي‌توانند ايمپلنت بگذارند. محدوديت اصلي براي گذاردن ايمپلنت، بيماري‌هايي مانند ديابت مي‌باشد. همچنين افراد سيگاري كانديد مناسبي براي ايمپلنت نيستند. بيماراني كه از پوكي استخوان رنج مي‌برند نيز بهتر است نسبت به احتمال بيشتر شكست ايمپلنت آگاه باشند. استفاده از بعضي داروها نيز با ايمپلنت تداخل دارد. حتما پزشك را از داروهاي مصرفي خود آگاه نماييد.
مطالب مرتبط:
قیمت ایمپلنت
ایمپلنت تهران
کاشت دندان
:: برچسب‌ها:
ایمپلنت,ایمپلنت تهران,ایمپلنت دندان,کلینیک ایمپلنت ,
:: بازدید از این مطلب : 23
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
عضو شوید
عضویت سریع
آمار مطالب
آمار بازدید
